شب تاسوعا معمولا روضه خوان ها رسمشان این است برای عباس بن علی روضه بخوانند. مردی که در کربلا نشان داد از علی آموخت بصیرت داشته باشد.
چند سال اخیر روضه خوان هایی صرفا به جمال او بسنده کردند و به عظمت او نپرداختند. او یاد گرفت برای امامش یاور باشد. باید بگویند چرا اصلا امان نام آوردند؟ چرا ایشان امان نامه نپذیرفت؟ چه حرکتی در بربار طمع ورزی دشمنان انجام داد و ده ها سوال دیگر!
اما شاید یک چیز این وسط خالی باشد بیانش. دشمن می دانست عباس بن علی کیست و اساسا عباس آدم امان نامه پذیرفتن نیست. عباس آدمی نبود که بخواهد امان نامه قبول کند. اما دشمن می خواست آبرو بری کند. دشمن می خواست تبلیغات مسموم خودش را انجام دهد. دشمن می خواست نشان دهد عباس را توانست هدف تبلیغات خودش قرار دهد اما با تدبیر و بصیرت های عباس در روز بعد، تاریخ گواه این خدعه دشمن شد
آگر نبود روضه ی وفاداری حضرت، اگر نبود مجالس عزای حسین بن علی الان منحرفان، عباس بن علی را با کینه ای که از او داشتند تحریف می کردند. همین کاری که الان دارند بعضی ها صرفا به جمال پردازی ها انجام می دهند>
این که اینقدر اهل بیت توجه داشتند به روضه خوانی های دقیق برای شهدای کربلا، بعضی از منقولات دقیق بود همین خنثی سازی هاست. سوالی که باید بعدها به آن کامل پاسخ داده شود
پ.ن : عباس را زمانی خواهیم شناخت که تبلیغات دشمنان او را بشناسیم. و این جاست که باید تدبیر داشت و با بصیرت به اطراف نگاه کرد و دید آیا هر آنچه دشمن می گوید و انجام می دهد صحیح است یا مخلوط حق و باطل برای اغفال ملت. گاهی دشمن یک دفعه به ظاهر دلسوز می شود و ما نیز اغفال این دلسوزی را می خوریم! اینجاست که باید عباس وار تبلیغات دشمن را خنثی کنیم.
